ต้นทุนชีวิต ไม่ใช่เครื่องวัดความสำเร็จ...

ไม่ต้องบอกก็รู้กันดีครับว่า ในสังคมเรานี้ มีคนจน กับคนรวยปะปนกันอยู่
บางคนก็อาจจะไม่จน พอมีกิน มีใช้จ่ายได้ แต่ก็ไม่ถึงระดับหรูหรา ใช้เงินเป็นกระดาษ
ผมคิดนานมาก กับบทความนี้ ว่าจะเขียนมาดีหรือเปล่า เพราะจากบทความก่อน
ผมก็โดนผู้คนจำนวนมากมาโจมตี ด่าผม จนผมสูญเสียแฟนคลับไปไม่ใช่น้อย

เมื่อสถานการณ์เริ่มสั่นคลอน

เมื่อสถานการณ์เริ่มสั่นคลอน สิ่งที่เราต้องทำก็คือ หาหนทางแก้ไขปัญหานั้น
แต่หากพบว่า ไม่มีทางแก้ไขได้เลย เราก็ต้องมองหาทางออกใหม่
แม้ว่าอาจจะต้องละทิ้งบางสิ่ง บางอย่าง แต่เมื่อเวลาผ่านไป
เรามองย้อนกลับมายังเหตุการณ์ในครั้งนั้น จะนึกขอบคุณ เรืองราวเลวร้าย ที่ได้ผ่านมา

เพราะ มันทำทำให้เรา ก้าวมาได้ไกลถึงขนาดนี้...

ในสนามธุรกิจ บางครั้งก็พบว่า
เส้นทางที่ฝ่าตะลุยมาแสนนาน มันมาถึงทางตัน หรือไม่ก็ทางแคบ
ที่แสนจะเดินลำบาก มีเรื่องราวมากมาย เข้ามากระทบให้ต้องสั่นคลอน...

หากว่า CEO ยอมแพ้ ธุรกิจก็จบลงตรงนั้น...
แต่ถ้าหาก มองหาช่องทาง ใหม่ๆ เพิ่ม เพื่อสร้างรายได้ ให้องค์กรอยู่รอดต่อไป...
วันหนึ่งข้างหน้า จะพบว่า นั่นคือกุญแจสำคัญ
ที่ทำให้เราเอาไปเปิดประตูอีกบาน เพื่อพบกับ โอกาสใหม่ๆ ที่รอเราอยู่

ในทุกปัญหา ทุกวิกกฤติ มีโอกาสทองที่แสนล้ำค่า ซ่อนเอาไว้
ภายใต้ความมืดมัวของม่านหมอก
มีเพียงผู้ที่ตั้งใจมองหาทางออกเท่านั้น
จึงจะพบกับประตูบานนั้นได้ และฝ่าออกไป...

ขอให้กำลังใจแก่ทุกๆ ท่านที่กำลัง ประสบกับสถานการณ์เลวร้าย
อย่างที่ไม่เคยคาดฝัน ผมอยากบอกว่า มันไม่ใช่เรื่องใหญ่
 แค่เป็นเพียงเรื่องเรื่องใหม่ ที่มาให้เราเรียนรู้ เท่านั้นเอง

ถาวร ศรีเสนพิลา
กรรมการผู้จัดการร้านปิงปองซอฟต์
www.pingpongsoft.com

3 มีนาคม 2558 เวลา 15.50

ชีวิต มนุษย์เงินเดือน...

นี่ก็เป็นอีกบทความหนึ่ง ที่ผมทำใจอยู่นาน ว่าจะเขียนออกมาแบบไหนดี
เพราะแน่นอนครับ มันอาจกระทบความรู้สึกของ มนุษย์เงินเดือนหลายคน หรือที่เราเรียกกันว่า "ลูกจ้าง"
นั่นล่ะครับ

ไม่ว่าจะตำแหน่งอะไร พนักงาน เจ้าหน้าที่ ลูกจ้าง หรืออะไรก็ตาม ผมขอเรียกรวมกันว่า
"มนุษย์เงินเดือน" นะครับ เพื่อให้ง่ายต่อการทำความเข้าใจ

ยึดมั่นในเป้าหมาย แต่ยึดหยุ่นในวิธีการ...

เชื่อว่าหลายคน มักเป็นคนที่แบบว่า ชอบตั้งเป้าหมาย แบบนี้แบบนั้น
วางแผนออกมาเป็นลำดับขั้นตอน แต่พอเอาเข้าจริง เจอกับอะไรรู้ไหมครับ
หลายๆ ครั้ง สิ่งที่เราวางแผนไว้ มันก็ไม่ได้เป็นไปตามแผน เพราะว่า
มีปัจจัยหลายอย่างเข้ามาส่งผลกระทบ ต่อแผนของเรา

สนามจริง ไม่เหมือนห้องสี่เหลี่ยม

อย่างแรกเลย ผมต้อขอออกตัวก่อนว่า นี่ไม่ใช่บทความทั่วไป แต่จะเป็นบทความ
ที่เล่าเรื่องราว การเดินทางบนถนน ที่ผมเดินมา ซึ่งก็คือ "เส้นทางเถ้าแก่ไอที"

ก่อนลาออก...
นานมาแล้ว ตอนที่ผมทำงานประจำอยู่ ผมเบื่อหน่ายในงานมาก ทำงานแต่เช้า
กลับค่ำมืด เขียนโปรแกรมทั้งวัน บางทีต้องเอากลับมาเขียนที่ห้องต่ออีก เพราะมันเยอะมาก
ทุกอย่างมันดูเคร่งเครียด และรีบเร่งไปเสียหมด และตลอดเวลาที่กำลังเขียนโปรแกรม
ขอบเขตงานก็ปรับเปลี่ยนไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

แค่ความเก่งในวิชาชีพ มันไม่พอ

หากใครที่มาบอกผมว่า อยากจะประสบความสำเร็จในชีวิต มีเงินไหลมาเรื่อยๆ เข้าบัญชี
มีเวลา ว่างตลอดปีละ 365 วัน มีอิสระภาพทางความคิด นึกอยากทำอะไรก็ได้ทำ อยากนอน ก็นอน
อยากตื่นก็ตื่น อยากกินอะไร เวลาไหน ก็ได้กิน

คิดอย่างคนรวย เขาคิดกัน...

ผมไม่ได้จะมาอวดอ้างสรรพคุณ อะไรทั้งสิ้น เพียงแค่ผมอยากเขียนเรื่องราว ทางความคิด
เพื่อเปิดมุมมอง ให้กับคนที่อยากจะรวย อยากมีชีวิตที่มันดีขึ้นกว่าวันนี้

ถ้าหากคุณเป็นคนหนึ่งที่มีคุณสมบัติต่อไปนี้ ผมแนะนำว่า ให้ปิดหน้านี้ไปเลยครับ
ไม่ต้องอ่านมัน เพราะจะไม่ได้ช่วยอะไรคุณแม้แต่น้อย

เราไม่อาจสอนคนจน ให้เป็นคนรวยได้

ก่อนอื่นเลยต้องขอบอกก่อนว่า บทความนี้ผมเขียนอย่างตรงไป ตรงมาที่สุด
เพราะฉะนั้นก็หมายความว่า มันอาจจะกระแทกความรู้สึกของใครไปบ้าง
ที่จริงแล้วนั้น คนเราอยากรวยครับ แทบทุกคนผมเชื่อสนิทใจว่า "อยากรวย"
แต่หลายคนก็หาทางปิดกั้นความรู้สึกนี้ ด้วยการบอกว่า "เราได้แค่นี้" หรือไม่ก็
เรายังไม่พร้อม ขาดนี่ ขาดนั่น และอะไรอีกสารพัดไปหมด
เพื่อไม่ให้ตัวเอง เป็นคนรวยได้

ความล้มเหลวของคนอื่น ไม่ใช่ของคุณ

แน่นอนครับว่า เราหลายๆ คนย่อมเคยคิดอะไรบางอย่าง ที่แตกต่างจากคนส่วนใหญ่
และคนเหล่านั้นก็จะบอกกับเราว่า อย่าทำเลย มันเป็นไปไม่ได้
หรือ ทำได้ แต่ทำไปก็ไม่รุ่ง เพราะเคยมีคนทำแบบนั้นก่อนเราแล้ว
และก็เจ้งไปแล้วเรียบร้อย...

โลกที่เต็มไปด้วย คนขี้อิจฉา

ไม่ว่าคุณจะกำลังทำอะไร คิดอะไร หรือมีผลงานอะไรออกมาก็ตาม...
ไม่ว่าคุณจะเป็นนักเรียน เป็นคนทำงาน เป็นอาจารย์ หรือแม้แต่ เป็นเจ้าของกิจการ..
มันจะมีคนจำพวกหนึ่ง เฝ้ามองคุณอยู่ ไอ้พวกนี้ จะคอยสอดส่อง...
เพื่อดูว่าคุณกำลังทำอะไร พูดอะไรออกมา หรือโพสอะไรไปในโลกออนไลน์..

มีล้านก็หมดล้าน

คุณเชื่อผมมั้ย การทำอะไรบางอย่างให้ประสบความสำเร็จนั้น "เงินทุน"
มันแค่ส่วนประกอบเล็กๆ เท่านั้นเอง จริงแล้ว มันเล็กมาก จนแทบ ไม่ได้สำคัญเลย

หลายคนไม่เชื่อครับ หาเงินทุนมาเป็นล้านบาท เพื่อทำสิ่งที่เขาวาดฝันไว้
พอเอาเข้าจริง ในสมรภูมิ เขาต้องพบอุปสรรค์มากมาย คนงาลาออก
ทำงานแย่ ลูกค้าน้อย คู่แข่งแห่มา สินค้าคุณภาพตก มองตลาดผิด
และอีกมากมายหลายบททดสอบ ที่จะเข้ามาทักทายแบบไม่ขาดสาย

เวลามันเดินเร็ว...

เมื่อไม่นานมานี้ผมอายุ 24 ปี ได้ลาออกจากงานประจำ มาทำกิจการของตัวเอง
เวลาผ่านไป ผมก็ทำนั่นทำนี่ รับเขียนโปรแกรมบ้าง ทำสื่อการสอนบ้าง ทำโปรแกรมขายบัาง
ขายเสื้อผ้าบ้าง และอีกหลายอย่าง ที่ทำให้ตัวเองมีเงินเพียงพอ ซื้อมาม่ากิน + จ่ายค่าห้องเช่า

อย่าหยุดฝัน แม้วันนี้ จะไม่มีใครมองเห็น

ผมเชื่อเหลือเกินว่าหลายคนในนี้มีความฝัน และบางคนก็กำลังลงมือทำมัน
แต่ ในตอนเริ่มต้นนั้น มันอาจจะยังไม่สวยหรู
ต้องพบปัญหา อุปสรรคต่างๆ มากมาย ถาโถมเข้ามา
และที่ต้องเจอคือ สิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้ มันยังไม่เข้าตาผู้คนเท่าไหร่

เวลาล่วงไป เราทำอะไรอยู่...

บางครั้งผมก็ต้องมาทบทวนตัวเอง ว่าในปีที่ผ่านมา ผมได้ทำอะไรไปแล้วบ้าง สำเร็จหรือเปล่า
หรือว่าผมยกเลิกกลางคันเสียก่อน...

มีหลายเรื่อง หลายอย่าง ที่ผมทำสำเร็จ และมันก็ส่งผลดีขึ้นเรื่อยๆ กับชีวิต
บางอย่างก็หนักหนาสาหัส ต้องถึงขั้นอดนอนคืน สองคืน ก็มี
บางอย่างก็ต้องขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง

โลกเราก็แบบนี้แหละนะ...

ผมไม่ได้บ้า...

หลายคนที่ติดตามบทความผม และอ่านสิ่งที่ผมเขียนมาตลอดระยะเวลาหลายปี
คงมีข้อสงสัย ว่าผม "บ้า" แล้วหรือยัง...

อะไรแต่ละอย่างที่ผมทำ มักจะแตกต่างคนอื่น หรือไม่ก็บ้าแบบสุดขั้ว
ไม่ว่าจะเป็นผลงานเว็บ javathailand.com ที่ให้ผู้คนเข้ามาเรียนรู้การเขียนโปรแกรมได้ฟรีๆ
โดยลง vdo ไว้ให้ แรกๆ มันก็ไม่มีคนเข้าชม พอเวลาผ่านไป สมาชิกก็เกือบจะ 40,000 คนแล้ว ส่วนยอดการเข้าชมก็หลายสิบล้านวิว

ลดรายได้ เพิ่มรายจ่าย นั่นล่ะผม...

เนื่องด้วยขณะนี้ สภาวะเศรษฐกิจไม่ได้ คนส่วนใหญ่ทำการตัดรายจ่าย เพิ่มรายได้
แน่นอนครับ ถ้าหากผมทำตามคนส่วนใหญ่ ชีวิตผม ก็ต้องเป็นเหมือนคนส่วนใหญ่

ผมจึงเลือก ทำสิ่งที่สวนกระแสคนส่วนมาก
โดยการ ตัดรายได้ และเพิ่มรายจ่าย ฟังดูเหมือนบ้า แต่ลองอ่านดูให้ดี